กลายเป็นประเด็นเดือดที่มีเสียงวิพากษ์วิจารย์ตามมาจากเพื่อนร่วมวงการและผู้จัดงานที่เพิ่งจบไปเมื่อปลายสัปดาห์ที่ผ่านมา เมื่อมีค่ายเกมค่ายหนึ่งหวังจะโปรโมทเกมของตนเองโดยไม่ดูทิศทางลมฝนต้องการเกาะกระแสงานอีเว้นท์ที่ทางผู้จัดและผู้ร่วมออกงานต่างลงทุนลงแรงเตรียมกันมาเป็นแรมเดือน ด้วยการจ้างเหล่าสาวๆ พริตตี้ติดบาร์โค้ดไว้ที่เนินอกกว่า 100 คนเข้าไปเดินภายในงานเพื่อหวังให้คนที่มาเดินเที่ยวชมหันมาสนใจและโหลดเกม
งานนี้ร้อนไปถึงทางทีมงานผู้จัด เมื่อจู่ๆ ก็มีแขกไม่ได้รับเชิญเข้ามาเดินโปรโมทเกมกันปาวๆ แถมยังทำให้ผู้เข้าชมงานบางคนเข้าใจผิดคิดว่านี่คือกิจกรรมที่ทางผู้จัดเตรียมเอาไว้ ส่วนผู้ร่วมจัดงานโดยเฉพาะที่เป็นฝั่งเกมถึงกับอึ้งกันไปถ้วนหน้า เพราะไหนจะต้องลงทั้งแรงควักทั้้งทุน แต่จู่ๆ กลับโดนปาดหน้าแย่งซีนกันกลางอากาศแล้วแบบนี้สิ่งที่ทำไปจะมีความหมายอะไร
ในมุมของคนจัดก็ต้องหวังสร้างรายได้มีกำไรเพราะมันเป็นธุรกิจแขนงหนึ่ง
บริษัทห้างร้านก็ต้องหวังใช้ประโยชน์ในการได้พบปะกลุ่มลุกค้าอันเป็นเป้าหมาย สร้างแบรนด์ขยายฐาน โชว์ผลิตภัณฑ์ ส่วนปลายทางผู้บริโภคก็ย่อมอยากได้รับโอกาสดีๆ จากสิทธิพิเศษ ร่วมกิจกรรม เที่ยวเล่นเพื่อความเพลิดเพลิน จับจ่ายใช้สอยสินค้าแปลกใหม่ราคาถูก ที่พูดมานี้คือแกนของประเด็นหลักเท่านั้นมันยังมีเรื่องปลีกย่อยอีก แต่ในอีกมุมนึงก็มีปมให้ขบคิดนั่นคือ “ความช่วยเหลือจากพันธมิตรผู้ประสงค์ออกหน้าแต่ไม่ออกเงิน” พวกเค้าทำไปทำไม ได้อะไรเสียอะไร?
การมาร่วมแสดงศักยภาพในพื้นที่งานโดยไม่ร่วมลงทุน มาไม่มาเปล่าลงทุนในฝั่งของตัวเองมากกว่าผู้ร่วมแสดงงานเสียอีก แน่นอนเค้าย่อมใช้ทุนมากมาย แต่ทำไมเค้าไม่มองในภาพรวมว่า หาก “คนจัด” ได้เงินจากเค้า งานส่วนกลางจะดี คนจัดจะมีความมั่นคงบนถนนสายนี้และเป็นเครื่องมือที่มีคุณภาพของวงการ ทำแบบนี้มันเหมือนตีกินยังไงชอบกล
และถ้าไม่อยากออกเงินและไม่กล้ามาออกหน้าเพราะกลัวโดนด่าข้อหาดังกล่าวล่ะ ก็แปลว่าไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ คนจัดก็จัดไป ที่เหลือมาก็ไม่มา ปรากฏการณ์ “ข้าวโพดไม่เต็มฝัก” ก็บังเกิด อย่างที่ตอนต้นตั้งคำถามว่า งานเกมจัดไปแล้วได้อะไร